روشی نوین برای ترمیم تصاویر بر پایه نمونه برداری

ترمیم تصاویر دیجیتالی به مجموعه روش هایی گفته میشود که برای ترمیم و یا پرکردن نواحی آسیب دیده در تصاویر از آنها استفاده میشود. از این روشها برای حذف اشیا و اهداف دلخواه از تصاویر ،در نرم افزارهای ویرایش تصویر نیز استفاده شده است. روش های ترمیم تصویر به صورت کلی به دو گروه تقسیم میشوند : مبتنی بر انتشار ساختار و مبتنی بر انتشار بافت. گروه اول بر روی حفظ یکپارچگی ساختار تصویر تمرکز دارند. این روش ها امروزه کمتر به صورت مستقیم استفاده میشود چون در مواجه با بافت و نواحی بزرگ از دست رفته ،عملکرد خوبی نداشته و باعث اثر ماتی در ناحیه ترمیم شده میشوند. گروه دوم روشهای مبتنی بر نمونه برداری میباشند که ایراد گروه اول را ندارند و با استفاده از نمونه های مشابه مرز ناحیه نامعلوم ، تصویر را ترمیم میکنند. امروزه این گروه از روشها بیشتر مورد توجه بوده و این پژوهش نیز بر این گروه تمرکز دارد. در این پژوهش ابتدا چالشهای عمومی این روشها بررسی میشود. یکی از چالشهای مهم این گروه ،تغییر ناپذیری وصله های موجود در تصویر در مواجه با چرخش می- باشد به این صورت که اگر در زمان جستجو و مقایسه بین وصله هدف با دیگر نمونه های تصویر اختلاف زاویه وجود داشته باشد ، الگوریتمهای موجود موفق به یافتن این وصلهها نمیشوند. مسائل ترمیم تصویر به اطلاعات موجود در ناحیه معلوم تصویر بسیار وابسته هستند و روش ارائه شده در این پژوهش میتواند در تصایری که بافت در آنها در زوایای مختلف توزیع شده است نمونه های بیشتری یافته و در نهایت منجر به نتایج بهتر در ترمیم شود. روش ارائه شده در این پژوهش با الهام گرفتن از توصیفگر بافت دودویی محلی ارائه شده است.